ندبه های دلتنگی

آقایمان که برسد...

مولاى من! براى آمدنت تنها دو پلکْ، پنجره داریم که هر روز آن را به یادت مى‏گشاییم؛ پنجره‏هایى رو به حجم کبود اخبار هولناک تجاوز و اسارت؛ اخبار نشخوار کردن هندهاى جگرخوار که دست‏هاى یکدیگر را براى جنایت مى‏فشارند و براى بى‏پناهى زنان و کودکان مسلمان، دوره‏هاى شکنجه مى‏بینند.
آقاى من! آنها که گنبد سامرا را قطعه قطعه کردند، خواستند بى‏کسى ما را در دورى از تو به رخمان بکشند؛ امشب، کودکانه و بغض‏آلودتر از همیشه، تنها زمزمه مى‏کنیم: بگذار آقایمان برسد، خواهیم گفت!
وعده صادق خداوند
جمعه‏هاى سوت و کور، در عبورند و زمزمه‏هاى دعا، گلابدان دهانت را مى‏طلبد تا بزم ما را به حضور خویش معطر کنى.
جان ما، جام لبالب از نیاز توست؛ آنجا که سیاست‏هاى تفرقه، میل جدایى عاشقانت را در سر دارد.
ظالمان، آنجا که از تنیدن پیله بر گردمان مأیوس مى‏شوند، به فکر حیله مى‏افتند تا رخنه در درد مشترک ما کنند؛ اما معجزه عشق تو، تسبیح وجودمان را دانه‏دانه به هم متصل کرده است تا از این جمعه به جمعه‏اى دیگر، آن‏قدر بچرخیم تا به اجابت دیدارت نایل شویم. تو وعده صادق خدا در زمینى، یا اباصالح!
تو هستى؛ من نیستم!
محمدعلى کعبى
نگرانم و این نگرانى، تا مغزِ استخوانِ وجدانم پیش‏رفته است.
از شعار خسته‏ام و از دلگویه‏هاىِ مکررى که گفته‏ام؛ از دلگویه‏هاىِ مکررى که شنیده‏ام.
من حس مى‏کنم غفلت، جهل و فراموشى، چون میله‏هاىِ قفس، مرا در محاصره دوران غیبت، اسیر کرده‏اند.
تو آسمان منى؛ اما من به جرم خود از تو محرومم. آرى، تو نیستى که مرا فراموش کرده‏اى؛ منم که سر در برف دارم و مى‏پندارم غفلتم را نمى‏بینى. منم که سال‏هاست به دستِ خود، به فراموشى سپرده شده‏ام و در باتلاقِ جنگ و نفرت و فقر و محنت دست و پا مى‏زنم!
آرى؛ انسانِ بى تو، انسانِ شکست‏هاىِ تلخ است؛ انسانِ اعتراف‏هاىِ دیر و توبه‏هاىِ ناگزیر؛ انسانِ یتیم...
پس کى مى‏خواهم آماده آمدنش شوم؟
سال‏هاست گمشده‏اى دارم. باید فریادهایم را عوض کنم! باید فانوس بردارم و به عمقِ جنگلِ درونم قدم بگذارم! باید به دنبالِ خودم بگردم؛ به دنبالِ اقرار به تنهایى‏ام، به دنبالِ انسانى که لیاقتِ با تو زیستن داشته باشد.

در راهِ رسیدن به تو گیرم که بمیرم***اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم
یک قطره آبم که در اندیشه دریا***افتادم و باید بپذیرم که بمیرم

این‏بار به انتظار جمعه نیستم
این‏بار بلند مى‏شوم براىِ رسیدن به جمعه‏هاىِ امید، جمعه‏هاىِ انتظارهاىِ شایسته.
بى‏تابِ شنبه‏ام که شروعِ مصممى را در پیش بگیرم.
مى‏روم، به بیرون از شهرِ هیاهوىِ شعارى و تکرارى.
سمتِ آینه مى‏ایستم و از لباس‏هاىِ مندرسِ روحم، از دست‏هاىِ غل و زنجیر شده به گناهم و از چشم‏هاىِ کم‏سویم و از هیئت شکسته و ابر گرفته‏ام مى‏پرسم:
پس کى مى‏خواهى آماده آمدنش بشوى؟
نامه‏هاىِ سرگردان
بیهوده نامه مى‏نویسیم و به دستِ آب و باد مى‏سپاریم.
بى‏آنکه جواب بخواهیم... بى‏آنکه نامه‏اى از آن‏که برایش مى‏نویسیم، خوانده باشیم و در دفتر باورمان گنجانده باشیم.
باید نامه‏هایم را هم پاره کنم و مدادِ خودسرم را بشکنم! باید شروع کنم که نامه‏اى از او بخوانم و عاشقانه مرور کنم تا شاید روزى نامه‏اى در جواب بنویسم. اما چه بنویسم در پاسخ امام‏زمانم که مى‏فرماید: «وَ لَوْ أَنَّ أشْیاعَنا وَفِّقهُمُ اللّه لِطاعَتِهِ، عَلى اِجْتماعٍ مِنَ القُلُوبِ فى الوَفاءِ بالْعَهْدِ عَلَیْهِمْ لَمّا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الیُمْنُ بِلِقائِنا...».
نگرانم...
نگرانِ اینکه دوباره فراموش کنم. اما آیا هیچ عاشقى را دیده‏اید که نامه معشوق را فراموش کند؟ و حتى نامه‏اى بنویسد که هیچ ارتباطى به نامه او نداشته باشد.
پس چگونه است که نامه‏هاىِ ما نامه‏هاىِ خودسرند، نامه‏هاى خنثى، نامه‏هاىِ فراموش‏شده، نامه‏هایى که جز حرف‏هاىِ تکرارى، چیزى براى گفتن ندارند،
نامه‏هاىِ سرگردان...

روز آمدن تو
محبوبه زارع
باز هم نگاه بالغ جمعه بر پنجره‏هاى انتظار شکوفا شده و باز هم عطر روحانى امید، جان زمین را به تداوم واداشته است. جمعه، جمع تمامى شور و التهاب‏هاست و روز تلفیق عشق و تعقّل؛ روز یگانگى خوف و رجا، و اینها همه یعنى روز آمدن تو.
بر پرگار انتظار
در دایره زمان، بر پرگار انتظار تو، حول درون خویش در گردشیم و بر مدار استغاثه تو در دَوَران!
اى مفهوم ازلى نجات! دل‏هاى بى‏شکیب سرگردان در بسیطِ اشتیاقت را دریاب! دریاب این خستگان فراموش‏کار را! دریاب این ره‏گم‏کردگان بى‏سایبان را!
این فاصله‏ها، از ماست
مى‏دانیم که دلیل این فاصله‏هاى تودرتو، چیزى جز غفلت ما نیست. ماییم پدیدآورندگان جدایى و رقم زنندگان غیبت تو در تقدیر تاریخ. ماییم همان‏ها که خود را از شکوه بالغ تو محروم داشته‏ایم و در این محرومیت، تو را صدا مى‏زنیم؛ زیرا غیر از کرامت تو، راهى براى رهایى از این آسیمگى‏ها وجود نخواهد داشت.
یا صاحب الزمان!
مپسند ما را چنین درمانده در مانداب تغافل! روا مدار نام تو بر زبانمان باشد و راهى به بلنداى مفاهیم مشرقى‏ات نبرده باشیم! اى صاحب زمان‏ها! اى صاحب دقایق انسان! اى منجىِ ثانیه‏هاى عالم! ما را از شر خودمان نجات‏بخش و دست هدایتت را بر سر ما یتیمان نسیان‏زده سایبان کن!
پایان سیاه‏بختى‏هاى زمان
جمعه آمدن تو، پایان سیاه‏بختى‏هاى زمان است و آغاز تلألوى عدالت. تو، رساترین تفسیر عدالتى و شیواترین ترجمه حقانیت. ما را براى درک عدالت خود مهیا کن و با گوشه چشمى از مصدر عنایت خویش، روشناى بالغ هدایت را بر ما نازل فرما!
از تو که مى‏گویم...
معصومه داوود آبادى
نیستى؛ بادها حنجره نیزار را به بازى گرفته‏اند.
زمین، حوالى هیچ را مى‏گردد و سکوت است که بر درها مى‏کوبد. من از رودخانه‏هاى گل‏آلود این روزها مى‏آیم و نفس‏هاى بهارى تو را به یارى مى‏طلبم. با من بگو، کجاى جهان را به جست‏وجویت بگردم؟ کدام کوچه را به استقبالت بدوم؟ بر صندلى‏هاى کدام ایستگاه به انتظارت بنشینم؟ از تو مى‏گویم و واژه‏هایم از خاک برمى‏خیزند. از تو مى‏گویم و آفتاب، قامت سپیدارها را به بلندا مى‏خواند.
تو مى‏آیى
مى‏آیى و آسمان، دمادم خورشید مى‏زاید. اى اتفاق بى‏تردید! بر دروازه‏هاى زمین ایستاده‏ایم؛ در انتظار روز بزرگ آمدنت. ما که زندانى حصارهاى بى‏شماریم، به دریچه‏هاى ظهورت فکر مى‏کنیم. من به چشم‏هاى فقیرى مى‏اندیشم که چشم‏انداز آبى آسمانت را مى‏جویند.
بوى ندبه‏هاى اشک
محمدکاظم بدرالدین
بى‏تو، داغ خنده بر دلِ جمعه‏ها مانده است و دشت پهناور انتظار، بى‏جرعه‏هاى زیبایى ظهورت، بوى خزان‏زدگى مى‏دهد. بى‏تو، دنیا درد کمى نیست.
چه باید کرد که ندبه‏ها در بند غیبت مانده‏اند و جز اشک، تکلیف دیگرى ندارند؟ بى‏تو، شعر فراق، دل‏هاى ما را پر کرده است و غیبتت، از جمعه‏هاى بى‏تاب، شاعرى دل‏سوخته ساخته است. باز هم بوى ندبه‏هاى اشک.
دست‏بوسىِ ساعات ظهور
تنها آرزوى جمعه‏ها، دست‏بوسىِ ساعات ظهور است. هیچ گلى به اندازه زیبایى وقت ظهور قشنگ نیست. اصلاً بهشت، بودن در بُستانى از عشق است، با جذبه‏هاى نگاهت.
آغوشى پر از یاد موعود
خوشا آن جمعه‏اى که سر تا پایش از یاد عشق بهره برده باشد؛ چون چنین شد، روزهاى دیگر هفته هم به سوى خوش‏ترین مستانگى‏ها کشیده مى‏شوند.
بیاییم فاصله خویش را با آن جمعه‏اى که باید داشته باشیم، به صفر برسانیم! بیاییم در هاله‏اى از اشک، یاد موعود را در آغوش بکشیم! «شاید این جمعه بیاید شاید».
در انتظار طلوعت
سودابه مهیجى

از بس که مرثیّه خواندیم در انتظار طلوعت***آوازها جان سپردند، در رهگذار طلوعت
لبخندها کوچ کردند از بس تو را گریه کردیم ***از بس که یک عمر ماندیم در گیر و دار طلوعت
روشن‏ترین واژه‏ها را در انتظارت سرودیم ***شاید سروشى بیاید از نوبهار طلوعت
اما بهارى نیامد، حتى غبارى نیامد***زرد و خزان‏وار ماندیم بى‏برگ و بار طلوعت
گفتیم: «امروز اگر نه، فردا که حتما مى‏آیى!»***تا بیش از اینها نمانیم ما سوگوار طلوعت...
اما صد امروز و فردا رفتند و باز آمدند و ***ما همچنان سر به زانو... وَ اشکبار طلوعت...
بر رهگذار زمانه در بستر سرد تقدیر ***ما سرنوشتى نداریم جز انتظار طلوعت...
بیا تا اومدنش پاییز و دس به سر کنیم

سودابه مهیجى

بذار از پاییزِ بى‏اصل و نسب هیچى نگم***از سکوت سر به مُهرِ روز و شب هیچى نگم
بذار تا نگم که پاییز، یه طلسم قُلدُره***نگم از باداى کولى‏ش، دل بى‏کسم پُره
پاییزاى خط خطى عمر منو به باد میدن***به در و دیوارِ خونه غم و غصه یاد میدن
برگاى بى‏زبونو تو کوچه‏ها سر مى‏بُرن***از رگِ درختاى بى‏سرنوشت خون مى‏خورن
بیا اصلاً به خزون حتى نگاهم نکنیم ***خم نشیم، بُق نکنیم، هوس آهم نکنیم
بشینیم و پشت کنیم به کوچه‏هاى پاییزى***نکنه از دورى بهار یه وقت اشک بریزى
اون بهارى که منِ عاشق خسته مى‏دونم ***خودشم به انتظار ما نشسته، مى‏دونم
دلش از گریه روز و شبىِ ما مى‏گیره***میادش گریه نکن که دل دنیا مى‏گیره
بیا تا اومدنش پاییز و دس به سر کنیم***اسمشو داد بزنیم دنیا رو باخبر کنیم...

یا تو!
مهدى خلیلیان

خدا کند که بمیرم به پاى تو، با تو! ***خدا کند که نمانى رها و تنها، تو!
تمامِ عمر شکستم شبیه مجنون، من***تمامِ عمر نشستى، شبیه لیلا، تو
همیشه پشت و پناهم تویىّ و پنجره‏اى، ***که داد مى‏زند هر صبح، با دلم: «یا تو»!
نیامدى و دلم مثل یک شقایق سوخت***ولى کنارِ تو نیلوفرم، و دریا، تو
غزل سروده‏ام و مانده روىِ دستانم!***غزل سروده‏ام و خوانده‏ام، و حالا تو...
فقط نگاهِ خودت را، نکُن دریغ از من***تمامِ من، همه چشم و، همه تماشا تو
بیا که طى بشود جاده‏هاى تنهایى ***چه‏قدْر فاصله مانده است بینِ من تا تو؟!