خدا کند که بیایی

خدا کند که بیایی

ای کاش می‌دانستم چشمان پاک کدامین خاک حضور سبز تو را به تماشا نشسته است و بر نرمی قدم‌هایت بوسه می‌زند.
مولای من!
ای کاش می‌دانستم کدامین سرزمین غریب با وجود نازنین تو آشنایی دارد و آغوش خویش را برای مهربانی‌هایت گشوده است.
یابن الحسن!
سخت است برای من که سایة تمام مردم از میان کوچة نگاهم بگذرد، اما پنجره چشمانم به روی خورشید زیبای تو بسته باشد و باغ دلم از بهار صدایت بی‌نصیب بماند.


ای یوسف دور از وطن!
سخت است برای من که از اشک فراقت، بی‌طاقت شوم، در حالی که مردمان یاد تو را از خاطر برده باشند.
ای فرزند ماه‌های تابان!
عمری است که به انتظار طلوع تو در ساحل حسرت نشسته‌ایم.
قلب‌های تشنة ما به اشتیاق ظهور تو می‌تپد و کبوتران دعا، قنوت دست‌هایمان را رو به دریای خدا می‌برند.
کی می‌شود که موج صدای گرم تو برخیزد و زلال قطره‌های ناب تو سیرابمان کند؟
ای آرزوی مشتاقان!
کی می‌شود که آسمان دل‌هایمان از نسیم صبح‌گاهی سلام تو معطر شود و شب چشمانمان به جمال ماه تابان تو روشن گردد؟
ای امید منتظران!
کی می‌شود که ذوالفقار تو برگردن دشنمنان و منکران حق بنشیند و پرچم عدل و دادگری‌ات بر فراز شهر و دیار مؤمنان سایه افکند؟
یا صاحب‌الزمان!
آیا می‌شود که درحرم امن تو اجازه ورود بیابیم و پروانه‌وار گرد کعبة وجود مقدست طواف کنیم؟