مولای من!

مولای من!

امروز که عزم رویش دارم،

کاش می‌شد بذر شوم و خود را در خاک پایت پنهان کنم و تا به آبی‌ترین نقطة هستی بالا روم.

هر وقت که روشنایی دعا را در تیرگی دلم می‌کارم، بهاران آرام،

آرام در برگ‌هایم می‌خزد و ساقه‌هایم عاشقانه تو را فریاد می‌زنند.

و غروب جمعه که عطر تو در کوچه پس کوچه‌های غبارآلودم می‌پیچد،

کوچه‌های خاک گرفته دلم از بوی خوشت عطرآگین می‌شود.

آقای من!

به زلال اشک‌هایم قسم،

                              در کوچه‌های غمین و غریب روزگار،

                                                                          تنها در هوای آینده ی روشن انتظار نفس می‌کشم

و ظهورت را به انتظار نشسته‌ام...