سلام بر تو

سلام بر تو

سلام بر تو ای بازمانده از تبار پیامبران

سلام بر تو ای جان جهان وای گنج پنهان

درود شیفتگان دلسوخته ات را پذیرا باش.ای تو که بهار روح بخش دلهایی و ای تو که به صفا و روشنی مهر و ماه ای

از دیر باز به ما گفته اند که تو خواهی امد و چونان همای سعادت بال و پر برسرمان خواهی گستراند.

این باور تمامی وجودمان را انباشته و چنین کرده است که هر صبح گاه با نام ویاد تو برمیخیزیم و نگاهمان کنجکاوانه بر افق هستی مینشیند.

باشد که از ان دور دست ها تو جلوه گر شوی و بر افق روزگار درخشیدن گیری(اللهم عجل فرجه و سهل مخرجه)

اشک حسرت هجران تو را چونان شبنم بر گلبرگ های نهال مهرت نشاندیم تا در بهاران امدنت همچنان با طراوت بر جای بماند

امید که مهر مهرت تا واپسین دم حیات بر جبین ما بدرخشد.

والسلام

برگرفته از کتاب چشم انداز

« پناه انسان »

« پناه انسان »

«إِنی أَمانٌ لِأَهْلِ الْأَرض؛ همانا من پناه اهل زمینم».
زمین نگران ایستاده است، غریب و سوخته و گر گرفته. زمین به نام تو خوش است و به انتظاری که از روشنی دور دست وادی ایمن خبر می‏دهد؛
«شب تار است و ره وادی ایمن در پیش *** آتش طور کجا موعد دیدار کجاست»
داد، در دست بیدادگران، شمشیری شده است که گردن ستمدیده را می‏نوازد؛ و حق، مومی که هر لحظه به شکلی درمی‏آید. (هر لحظه به شکلی بت عیار برآمد). زمین آشفته و سرگردان است، و زود است که سرنوشت را محتوم بداند و به این واقعیت سیاه گردن نهد.
زمین تنها به یاد تو دل خوش کرده است و به انگشتری که بر سلیمان دستان رهایی بخش تو بوسه می‏زند. زمین: آوردگاه از پس آوردگاه: خون از پی خون (هویتی که انسان مسخ شده برایش ساخته است) و انسان پژمرده‏ای بی‏پناه، بیچاره‏ای که به دست هم‏نوع خود، هجو شده و دیگر سر برآوردن از این شرم خفه کننده را نمی‏تواند.
آری! غرور انسان زیر پای کسانی که خود به «بل هم اضل» رسیده‏اند له شده است، و تو می‏دانی، تو خوب می‏دانی که در این وادی سرگردانی، جز «خودت» امانی و پناهگاهی نیست که بشود در آن بی‏دغدغه انسان بود و انسان زیست.
تو خود خوب می‏دانی که شریان زندگی در دستان توست و عبور دشوار انسان از این خراب جای تاریک جز با دستان مهربان تو شدنی نیست؛ تو، که خورشید به نامت می‏شکافد و می‏درخشد و می‏درخشاند، و بهار حقیقت، تنها آن‏گاه از پس خزان سر بر می‏آورد که چشمش به چهره تو روشن شود، و زمین تنها گاه آمدن توست که لبخند می‏زند و به بودن خود می‏بالد.
ای حاضر همیشه غایب! با این‏که هیچ نشده است که حضورت را حس نکنیم و در سبکی روح تو شناور نباشیم؛ اما جز تو کسی را نداریم که حقیقت دردمان را بگوییم؛ حقیقت آلودگیّ زمین را و نیازی که کویر به باران دارد؛ و چرک بودن زمین آن‏گاه رو می‏شود که باران بیاید:
«آخرین برگ سفرنامه باران این است
که زمین چرکین است»
یا مهدی؛ ای جان پناه اهل زمین؛ ای کسی که اگر انتظارش نبود، چشمان وحشت زده انسان هر لحظه به سیاهی «هیچ» می‏رسید!
یا مهدی! کودک بی‏پناه زمین را ببین که چه نومیدانه و دلتنگ انگشت خود را می‏مکد و چه عبوس خفته و تنها در آغوش بی‏پناهی جان می‏دهد.
یا مهدی؛ ای امان اهل زمین! به درد تنهایی‏ات قسم اگر نبود صبر زیبایی که در جان باورمند تو رها شده است، و اگر نبود سوسوی امید بخش وجودت که از پشت ابرهای مشوش به زمین می‏تابد، انسان ـ این کودک بی‏پناه زمین ـ در دل زمان از یاد می‏رفت و زمین اهلش را در خودفرو می‏برد.

صبر کن ای دل که صبر، سیرت اهل صفاست *** چاره عشق احتمال، شرط محبت وفاست
مالک ردّ و قبول هر چه کند پادشاست *** گر بزند حاکم است ور بنوازد رواست
گر چه بخواند هنوز، دست جزع بر دعاست *** ورچه براند هنوز، روی امید از قضاست
صحبت یار عزیز حاصل دور بقاست *** یک دم دیدار دوست، هر دو جهانش بهاست

لیل الرغائب

امشب که بین خلق ، لیل الرغائب است

دانی چه چیز آرزوى قلب صاحب است

ای کاش روز جمعه که از راه میرسد

دیگر کسی نگوید ارباب (عج) غائب است

اللهم عجل لولیک الفرج

التماس دعا

شب آرزوها

شب آرزوها

رجب، ماه خداست؛ ماه پربرکتی که اعمال بسیاری برای آن نقل شده است. پیامبراکرم(ص) فرمودند: «هر کس یک روز از ماه رجب را روزه بگیرد، مستوجب خشنودی خدا می شود، غضب الهی از او دور می گردد و دری از درهای جهنم بر روی او بسته می شود». اعمال ماه های رجب و شعبان، جهت آماده ساختن روح برای شرکت در میهمانی ماه مبارک رمضان می باشد. برای درک عظمت ماه رمضان باید از قبل خود را آماده کنیم.

پیامبراکرم(ص) فرمودند: «ماه رجب، ماه استغفار امت من است. پس در این ماه بسیار طلب آمرزش کنید که خدا آمرزنده و مهربان است».

اولین شب جمعة ماه رجب را «لیلة الرغائب» (شب آرزوها) می نامند. در این شب ملائک بر زمین نزول می کنند. برای این شب عملی از رسول خدا(ص) نقل شده که فضیلت بسیاری دارد و بدین قرار است:

روز پنج شنبه اول ماه ـ در صورت امکان و بلامانع بودن ـ روزه گرفته شود. چون شب جمعه شد، بین نماز مغرب و عشا، دوازده رکعت نماز اقامه شود که هر دو رکعت به یک سلام ختم می شود و در هر رکعت یک مرتبه سورة حمد، سه مرتبه سورة قدر، دوازده مرتبه سورة توحید خوانده شود. و چون دوازده رکعت به اتمام رسید، هفتاد بار ذکر «اللّهم صلّ علی محمّد النّبی الاُمّی و علی آله» گفته شود. پس از آن در سجده هفتاد بار ذکر «سبّوحٌ قدّوسٌ ربّ الملائکة والرّوح» گفته شود. پس از سر برداشتن از سجده، هفتاد بار ذکر «ربّ اغفر و ارحم و تجاوز عمّا تعلم إنّک انت العلیّ الأعظم» گفته شود. در اینجا می توان حاجت خود را از خدای متعال درخواست نمود. ان شاء الله به استجابت می رسد.

پیامبراکرم(ص) در فضیلت این نماز می فرماید: کسی که این نماز را بخواند، شب اول قبرش خدای متعال ثواب این نماز را با زیباترین صورت و با روی گشاده و درخشان و با زبان فصیح به سویش می فرستد. پس او به آن فرد می گوید: ای حبیب من، بشارت بر تو باد که از هر شدت و سختی نجات یافتی. میّت می پرسد تو کیستی؟ به خدا سوگند که من صورتی زیباتر از تو ندیده ام و کلامی شیرین تر از کلام تو نشنیده ام و بویی، بهتر از بوی تو نبوییده ام. آن زیباروی پاسخ می دهد: من ثواب آن نمازی هستم که در فلان شب از فلان ماه از فلان سال به جا آوردی. امشب به نزد تو آمده ام تا حقّ تو را ادا کنم و مونس تنهایی تو باشم و وحشت را از تو بردارم و چون در صور دمیده شود و قیامت بر پا شود، من سایه بر سر تو خواهم افکند.1

پی نوشت:

1. محدّث قمی، مفاتیح الجنان، اعمال ماه رجب.

انگار نه انگار...

انگار نه انگار...

ای چشم تو بیمار، گرفتار گرفتار
برخیز چه پیش آمده اینبار علمدار؟

گیریم که دست و علم و مشک بیافتد
برخیر فدای سرت انگار نه انگار

ایستگاه خدا

ایستگاه خدا

قطاری که به مقصد خدا می رفت ، لختی در ایستگاه دنیا توقف کرد و پیامبر رو به جهانیان کرد و گفت:

مقصد ما خداست . کیست که با ما سفر کند؟
کیست که رنج و عشق توامان بخواهد ؟
کیست که باور کند دنیا ایستگاهی است تنها برای گذشتن ؟

قرن ها گذشت اما از بیشمار آدمیان جز اندکی بر آن قطار سوار نشدنداز جهان تا خدا هزار ایستگاه بود.

در هر ایستگاه که قطار می ایستاد ، کسی کم می شد قطار می گذشت و سبک می شد ، زیرا سبکی قانون راه خداست .

قطاری که به مقصد خدا می رفت، به ایستگاه بهشت رسید . پیامبر گفت اینجا بهشت است . مسافران بهشتی پیاده شوند،اما اینجا ایستگاه آخر نیست .

مسافرانی که پیاده شدند ، بهشتی شدند .اما اندکی ،باز هم ماندند ،قطار دوباره راه افتاد و بهشت جا ماند.

آنگاه خدا رو به مسافرانش کرد و گفت :
درود بر شما ،راز من همین بود .آن که مرا میخواهد ، در ایستگاه بهشت پیاده نخواهد شد .

و آن هنگام که قطار به ایستگاه آخر رسیددیگر نه قطاری بود و نه مسافری .

فعلا
یاحق

خرمشهر را خدا آزاد کرد

تفاوت واقعی میان بهشت و جهنم!

تفاوت واقعی میان بهشت و جهنم!

مردی روحانی از پروردگار درخواست کرد تا به او بهشت و جهنم را نشان دهد.خداوند پذیرفت. او را وارد اتاقی کرد که عده ای دور یک دیگ بزرگ غذا نشسته بودند. همه گرسنه ، نا امید و در عذاب بودند.هرکدام قاشقی با دسته بلند داشتند که به دیگ می رسید ، اما دسته ی قاشق ها بلند تر از طول دست آن ها بود، طوری که نمی توانستند قاشق را به دهانشان برسانند! عذاب آنها وحشتناک بود.خداوند گفت:این جا جهنم است. اکنون بهشت را به تو نشان می دهم.آنها به اتاق دیگری که درست مانند اولی بود وارد شدند.دیگ غذا ، عده ای به دور آن، همان قاشق های دسته بلند. ولی در آن جا همه شاد و سیر بودند.آن مرد گفت: نمی فهمم! چرا اینها در این جا شادند، در حالی که در اتاق دیگر همه بد بخت بودند، ضمن این که همه چیزشان یکسان است؟ خداوند تبسمی کرد و گفت:خیلی ساده است . در این جا آنها یاد گرفته اند که به یکدیگر غذا بدهند.هرکس با قاشقش غذا در دهان دیگری می گذارد، درحالی که آن آدم های طماع فقط به فکر خودشان هستند.

آماده مرگ هستی؟؟؟

آماده مرگ هستی؟؟؟

گویند : صاحب دلى ، براى اقامه نماز به مسجدى رفت. نمازگزاران ، همه او را شناختند ؛ پس ، از او خواستند که پس از نماز ، بر منبر رود و پند گوید. پذیرفت.
نماز جماعت تمام شد. چشم ‏ها همه به سوى او بود. مرد صاحب دل برخاست و بر پله نخست منبر نشست.
بسم الله گفت و خدا و رسولش را ستود. آن گاه خطاب به جماعت گفت :
مردم! هر کس از شما که مى ‏داند امروز تا شب خواهد زیست و نخواهد مرد ، برخیزد !
کسى برنخاست. گفت :
حالا هر کس از شما که خود را آماده مرگ کرده است ، برخیزد !
باز کسى برنخاست. گفت : شگفتا از شما که به ماندن اطمینان ندارید ؛ اما براى رفتن نیز آماده نیستید !

شاید این جمعه بیاید

شاید این جمعه بیاید

میزی را کنار حیاط مدرسه گذاشته اند.دفتر یاد بود 15 شعبان را بچه های تزیینات شعبان آماده کرده اند. اول دفتر با رنگ آبی نوشته شده: « شاید این جمع بیاید شاید!»
زنگ تفریح به صدا در آمد. بچه هایی که دقت شان زیاد است وقتی به حیاط مدرسه می آیند؛ نوشته ای را که روی دیوار مدرسه زده اند می بینند: بچه ها بیایید آرزوهای تان را بنویسید. «گروه پانزده شعبان» حالا کنار میز بچه ها حلقه زده اند.هر کسی چیزی می گوید. این شعر از آقاسی است. بابایم خیلی به این شعر علاقه دارد. هر روز جمعه که می شود، این شعر را می خواند واشک درچشمانش جمع می شود. بچه ها با دقت به حرف های او گوش می کنند.
یکی از بچه ها جلو می آید. قلم را از روی میز برداشت وشروع به نوشتن می کند؛ انگار قلم را سپرده به قلبش، هر چه در ذهنش نقش می گیرد می نویسد.
- خدایا دین همه ما بچه ها را نگه دار تا همیشه امام زمان(عج) را دوست داشته باشیم.
حالا از کنار میز صفی طولانی کشیده شده است.
- ای کاش همه می دانستند که اگر گناهی نکنند، امام زمان آن ها را بیش تر دوست دارد.ای کاش ما از همین بچگی خودمان را عادت می دادیم تا امام زمان را این جوری دوست داشته باشیم!
قلم را که زمین گذاشت، بچه ها با عجله نوشته اش را خواندند. او یکی از بچه های خیلی با اخلاق مدرسه بود. یکی دیگر از بچه ها از فرصت استفاده کرد و طوری که بچه ها مشغول تعریف از نویسنده ی قبلی بودند با عجله نوشت.