خالیست ...

خالیست ...

آقا جان هیچ وقت نفهمیدم چرا هر جمعه دعا میکنیم تا تو بیایی

 

 

آقا جان هیچ وقت نفهمیدم چرا هر جمعه دعا می کنیم تا تو بیایی

 

همه از خداوند می خواهند ظهورت را نزدیک کند، چرا؟

 

مادرم می گوید: تو بیایی تمام جهان پر از عدل می شود. آیا دلیل آمدنت این است؟

 

ریش سفید محله مان می گوید: تو میایی تا انتقام خون مادر بگیری؟

 

همسایه مان می گوید: آقا بیا تا تمام مشکلاتمان حل شود و ما را از این زندگی پر از

رنج و مشکلات خلاص کن؟

 

ولی من نفهمیدم هنوز چرا باید دعا کنم تا تو بیایی؟

 

میان دعاهایمان برای آمدنت جای خودت خیلی خالیست ...

انتظار تاکسی و انتظار فرج !

بسم الله الرحمن الرحیم

 انتظار تاکسی و انتظار فرج !

کلافه و کمی عصبی

به ساعت مچی ام نگاه می کنم

حدود یک ساعت است که به انتظار تاکسی ایستاده ام

هر ماشینی که می ایستد فارغ از تاکسی . شخصی. آژانس یا خط واحد بودنش به سرعت پر می شود!

و مردم

هنوز ماشین نیایستاده به در آن هجوم می برند

السابقون السابقون...

همه از وضع موجود خسته اند

ان الانسان لفی خسر

ان الانسان لفی خسر

به خدا نمی خوام توی عصر غیبت بمیرم

مردم بعد ازعمری صبر دوباره می خواهم سرتون را به درد بیاورم

واقعاچه شده تا الانی که دارم می نویسم  ببین چه مدت است  از غیبت کبری گذشته یعنی این قدر بد شدیم که هنوز هم نفهمیدیم ان الانسان لفی خسرچرا .مثل اینکه دیگه هیچ کس نیست که زانو ی غم بخا طر غیبت دا شته باشد یا اینکه این شیطان لعین ورجیم داره مراحل ظهور ازبین می بره چرا ما به صحبت های رهبر عزیزمون گوش نمی دیم

امام خمینی گفته حرکت ما 3مرحله داره

1.اسلامی کردن ایران

2.اسلامی کردن کشورهای اسلامی

3.اسلامی کردن کل جهان

داریم خوب پیش میریم ماشا ا... به این غیرت اما یک چیزی هسته که باید ما بخواهیم ,چرا اگر آقا را می خواهیم,کشورمون رو اسلامی نگه نداشتیم ,حدودا دارم برای 300نفر می نویسم ما اگر بخواهیم می توانیم محیطی رو درست کنیم که دیگر کا رهای حرام آرمانی برای بزرگ بودن نباشند

چرا آرمان های بدنیا آمدنمون را یا دمون رفته چرا بدنیا آمدیم چرا این همه پیامبر امدن آمدن یک چیز را بفهمونن اونم اینه که یه رهبر جهانی مثل امام زمان می خواهیم تا به سعادت ابدی (سرزمین موعود وبهشت ورضایت خدا)برسیم ای کاش که می امد ما همه از انتظار رها می کرد

ودر اخر بدانیم که اگر زیر عهدمون بزنیم دیگه به حالت قبلی بر نمی گردیم پس بیایید کاری کنیم که این عهد تا اخر بماند

برای ظهور منجی عالم بشار ت آقا امام زمان صلوات

چه لذتی دارد !!!!!!

نمی دانید ; واقعا نمی دانید ; چه لذتی دارد وقتی سیاهی چادرم ، دل مردهایی که چشمشان به دنبال خوش رنگترین زن هاست را میزند.

نمی دانید چقدر لذت بخش است وقتی وارد مغازه ای میشوم و می پرسم ;آقا!اینا قیمتش چنده؟وفروشنده جوام را نمی دهد ;دوباره می پرسم:آقا اینا چنده؟فروشنده محو موهای مش کرده زن دیگری است و حالش دگرگون است،ومن را اصلا نمی بیند.باز هم سوالم بی جواب می ماند و من خوشحال،از مغازه بیرون می آیم.

نمی دانید ; واقعا نمی دانید ; چه لذتی دارد وقتی مردهایی که به خیابان می آیند تا لذت ببرند،ذره ای به تو محل نمی دهند.

نمی دانید ; واقعا نمی دانید ; چه لذتی دارد وقتی شاد و سر خوش ،در خیابان قدم می زنید در حالی که دغدغه این را ندارید که شاید گوشه ای از زیبایی هایتان ،پاک شده باشد و مجبور نیستید خود را با دلهره ،به نزدیکترین محل امن برسانید تا هر چه زودتر، زیبایی تان را کنترل کنید ;زیبایی از دست رفته تان را به صورتتان باز گردانید و خود را جبران کنید.

نمی دانید ; واقعا نمی دانید ; چه لذتی دارد وقتی در خیابان و دانشگاه و … راه می روید و صد قافله دل کثیف، همراه شما نیست.

نمی دانید ; واقعا نمی دانید ; چه لذتی دارد وقتی جولانگاه نظرهای ناپاک و افکار پلید مردان شهرتان نیستید.

نمی دانید ; واقعا نمی دانید ; چه لذتی دارد وقتی کرم قلاب ماهی گیری شیطان برای به دام انداختن مردان شهر نیستید.

نمی دانید ; واقعا نمی دانید ; چه لذتی دارد وقتی می بینی که می توانی اطاعت خدایت را بکنی،نه هوایت را.

نمی دانید ; واقعا نمی دانید ; چه لذتی دارد وقتی در خیابان راه می روید ;در حالی که یک عروسک متحرک نیستید ;یک انسان ره گذرید.

نمی دانید;واقعا نمی دانید چه لذتی دارد این حجاب!

خدایا !لذتم مدام باد.

مقاومت

عیسای مهدی

عیسای مهدی

بسی گفتند ازعیسی و مهدی
مجرد شو تو هم عیسای مهدی
ز مهدی گر چه روزی چند پیشی
بکشدجال خود مهدی خویشی
چو تو در معرفت چون طفل مهدی
چه دانی قدر علم وفضل مهدی
به نور علم می کن دیده روشن
که تا بتوانیش هر لحظه دیدن

که گر در جهل خود دایم نشینی
چو مهدی پیشت اید هم نبینی

برو از علم مهدی بهره برگیر
جوانمردی کن وبشنو از این پیر

خوشا وقت کسان عهد مهدی
خوشا ان کودکان مهد مهدی

که هر علمی که باشد زیر کان را
"الف بی تی "بود ان کودکان را

ز علمش خلق عالم علم گیرند
ز دینش مشرکین هم دین پذیرند

هم ان سری که هست امروز پنهان
به علم خویشتن پیدا کند ان

به دورش دولت حق رخ نماید
جهان رافیض وی فرخ نماید

تمنی باشد انگه مردگان را
که یکبار دگر یابند جان را

که تا از جهل کلی دور گردند
زشمس علم او پر نور گردند

ره عرفان نفس خود بیابند
بدا نعرفان به سوی حق شتابند

بتابد نور او از سوی مغرب
براید افتاب از کوی مغرب

مولای من!

مولای من!

امروز که عزم رویش دارم،

کاش می‌شد بذر شوم و خود را در خاک پایت پنهان کنم و تا به آبی‌ترین نقطة هستی بالا روم.

هر وقت که روشنایی دعا را در تیرگی دلم می‌کارم، بهاران آرام،

آرام در برگ‌هایم می‌خزد و ساقه‌هایم عاشقانه تو را فریاد می‌زنند.

و غروب جمعه که عطر تو در کوچه پس کوچه‌های غبارآلودم می‌پیچد،

کوچه‌های خاک گرفته دلم از بوی خوشت عطرآگین می‌شود.

آقای من!

به زلال اشک‌هایم قسم،

                              در کوچه‌های غمین و غریب روزگار،

                                                                          تنها در هوای آینده ی روشن انتظار نفس می‌کشم

و ظهورت را به انتظار نشسته‌ام...

دلم که تنگ می شود، خدا به میهمانی قلبم می آید

دلم که تنگ می شود، خدا به میهمانی قلبم می آید

آدینه که از راه می رسد، با این شوق از خواب بر می خیزم که آن وعده الهی به وقوع پیوسته باشد.
و هر بار، هرلحظه از آدینه بی تو بودن که به غروب نزدیک و نزدیک تر می شود، دلتنگ می شوم
پس با خود می گویم به سختی
با بغضی که راه گلویم را بسته است
شاید ...
آری ...
شاید، شاید این جمعه بیاید ...
پس باز هم چشمانم را به انتظار آمدنت تر می کنم به درگاه پروردگاری که وعده داده است ظهورت را ...
مولای من
ای مظهر خوبی ها
ای پناه خستگی ها
می بینی دوباره شهر را به امید رنگ گرفتن کوچه ها از حضورت، آذین بسته اند
دوباره شهر را بوی گل و شیرینی، فرا گرفته
اما ...
می دانم دلم که تنگ می شود، خدا به میهمانی قلبم می آید ...
ای مسافر خسته من میدانم به انتظار نشسته ای
انتظاری که گواه غمی وصف نشدنی را می شود به راحتی در زلالی اشک های نهفته در چشمانت بخوانی
و من مثل همیشه می دانم
قلبت به درد آمده است از دلتنگی
می دانی باز هم فراموش کرده ام، دلتنگی هدیه پروردگار است به انسان
می دانی باز هم فراموش کرده ام، دلتنگی یادآور عشقی پاک است
چراکه در همان زمان که قلبم پر می شود از ترک های دلتنگی، خدا در دلم خانه می کند
و تمامی قلبم را برای خودش بر می دارد.
به همین خاطر است که می دانم دلم که تنگ می شود، خدا به میهمانی قلبم می آید ...
آری می دانی که فراموش کرده ام باید دستم را روی قلبم بگذارم و آرام بگویم: اشک های زلال چشمانم، بغض دردناک گلویم، آرام، آرام تر، خدا میهمان من است
آری ...
شاید، شاید این جمعه بیاید ...

پای بنه بر دلم

پای بنه بر دلم

آن یار که ما راست، به جان خواستنی است جنت به جمال وجهش آراستنی است
ای قــائـــم بـالـحـــق، ای امـــام مـطـلـــق نام تو حـقیـقـتـاً به پـا خاستنی است1

می‌دانم، این حزن غریبی که از جمعه موج می‌زند، دل تو را هم گرفته است.
می‌دانم!
بیا؛ بیا که من هم درد تو را دارم. بیا کنار این پنجره و با من هم نوا شو.

بیا و بنویس ....

ندبه هاى دلتنگى

ندبه هاى دلتنگى

شکوه ظهور تو هنوز پرچم توفیق بر نیفراشته است و خورشید جمالت هنوز دیباى زرین خود را بر زمستان جان ما نگسترده است، اما مهتاب انتظار در شبهاى غیبت سوسوزنان چراغ دلهاى ماست.
نام تو حلاوت هر صبح جمعه است و حدیث تو ندبه آدینه ها. دیگر از خشم روزگار به مادر نمى گریزم و در نامهربانیهاى دوران، پدر را فریاد نمى کشم; دیگر رنج خار مرا به رنگ گل نمى کشاند; دیگر باغ خیالم آبستن غنچه‌هاى آرزو نیستند; دیگر هر کسى را محرم گریستن هاى کودکانه ام نمى کنم.
حکایت حضور، براى من یادآور صبحى است که از خواب سیاهى برخاستم و بهانه پدر گرفتم. من همیشه سرماى غم را میان گرمى دست هاى پدرم گم مى کردم. کاشکى کلمات من بى صدا بودند; کاشکى نوشتن نمى دانستم و فقط با تو حرف مى زدم; کاشکى تیغ غیرت، عروس نام تو را از میان لشکر نامحرمان الفاظ باز مى گرفت و در سراپرده دل مى نشاند; کاشکى دلدادگان تو مرا هم با خود مى بردند; کاشکى من جز هجر و وصال، غم و شادى نداشتم!
مى گویند: چشم هایى هست که تو را مى ببنند; دلهایى هست که تو را مى پرستند; پاهایى هست که با یاد تو دست افشان‌اند; دست هایى هست که بر مهر تو پاى مى فشارند.
مى گویند: تو از همه پدرها مهربان‌ترى، مى گویند هر اشکى از چشم یتیمى جدا مى شود بر دامان مهر تو مى ریزد.
مى گویند...مى گویند تو نیز گریانى!
اى باغ آرزوهاى من! مرا ببخش که آداب نجوا نمى‌دانم.
مرا ببخش که در پرده خیالم، رشته کلمات، سررشته خود را از کف داده‌اند و نه از این رشته سر مى تابند و نه سررشته را مى‌یابند.
عمرى است که اشک هایم را در کوره حسرت ها انباشته‌ام و انتظار جمعه‌اى را مى‌کشم که جویبار ظهورت از پشت کوه‌هاى غیبت سرازیر شود، تا آن کوزه و آن حسرت ها را به آن دریا بریزم و سبکبار تن خسته‌ام را در زلال آن بشویم.
اى همه آروزهایم!
من اگر مشتى گناه و شقاوتم، دلم را چه مى‌کنى؟
با چشمهایم که یک دریا گریسته است چه مى‌کنى؟
با سینه‌ام که شرحه شرحه فراق است چه خواهى کرد؟
به ندبه‌هاى من که در هر صبح غیبت، از آسمان دلتنگی‌هایم فرود آمده‌اند، چگونه خواهى ساخت؟
مى‌دانم که تو نیز با گریه عقد برادرى بسته‌اى و حرمت آن را نیکو پاس مى‌دارى.
مى‌دانم که تو زبان ندبه را بیشتر از هر زبان دیگرى دوست مى دارى. مى‌دانم که تو جمعه‌ها را خوب مى‌شناسى و هر عصر آدینه خود در گوشه‌اى اشک مى‌ریزى.
اى همه دردهایم! از تو درمان نمى خواهم که درد تنها سرمایه من در این آشفته بازار دنیاست.
تنها اجابتى که انتظار آن را مى کشم جماعت ناله‌هاست; تنها آرزویى که منت پذیر آنم، خاموشى هر صدایى جز اذان «یا مهدى» است.

گر بر کَنم دل از تو و بردارم از تو مهر آن مهر بر که افکنم آن دل کجا برم؟