مراتب انتظار فرج

مراتب انتظار فرج

برای حالت انتظار فرج و گشایش در امور،سلسله مراتبی وجود دارد که با توجّه به نوع مشکلی که چشم به راه حل آن هستیم ،تنظیم می گردد.

1. انتظار در جهت گشایش امور شخصی

اوّلین و ضعیف ترین مراتب انتظار ،انتظار برای گشایش در امور شخصی خود و فتح و فرج غصّه ها و ناگواری های فردی می باشد . البتّه همین امور شخصی گاهی غصّه های زندگی مادّی و امور عادّی خود است و گاهی دردها و غصّه های معنوی که انسان در دل دارد و خواستار گشایش آن با فرج امام زمان (ع)است. وجود مبارک حضرت مهدی (ع)در توقیع شریفی که به محمّد بن عثمان العمری ارسال داشتند بعد از جواب سؤالات اسحاق بن یعقوب می فرمایند: «برای تعجیل در فرج بسیار دعا کنید که آن فرج خود شماست »(1). در دعای افتتاح نیز می خوانیم :«خداوندا پراکندگی ما را به وسیله او جمع و گسیختگی مان را دور کن و پریشانی ها را بدو پیوست کن و کمی مان را به وسیله او زیاد کن و ذلّت ما را به وسیله او تبدیل به عزّت کن و...فقر ما را به وسیله او جبران کن و شکاف و تفرقه ما را به او برطرف کن وسختی ما را به وسیله او آسان کن و...».

دل نوشته ای به امام زمان (علیه السلام)

دل نوشته ای به امام زمان (علیه السلام)

او می آید....
یا صاحب الزمان رمز ظهور تو ترک گناه و یکدلی و دعای ماست.
سلام مولای من، سلام معشوق عالمیان، سلام انتظار منتظران
می خواهم از جور زمانه بگویم ، می خواهم بگویم و بنویسم از فسادی که جهان را چون پرده ای فراگرفته اما زمان فرصتی است اندک و انسان آدمی است ناتوان. پس ذره ای از درد دلم را به زبان می آورم تا بدانی چقدر دلگیر و خسته ام.
آغاز نامه به جهانبان جهان و جهانیان خدای هر دو جهان:
مولای من می دانی چند سال است انتظار می کشم. از وقتی سخن گفته ام و معنای سخن خود را فهمیده ام انتظارت را می کشم. بیا و این انتظار مرا پایان بده.
خسته ام از دست زمانه ، چقدر جور زمانه را تحمل کنم. چقدر ناله مظلومانه کودکان و معصومانی را که زیر ستم اند بشنوم و سکوت کنم. خودت بیا و این جهان سیاه را پایان بده. بیا و جهان را آباد کن. بیا و از آمدنت جهان را شاد کن. می دانی چند نوجوان هم سن و سال من آواره اند؟ چندین هزار کودک بی پناهند، خودت بیا و پناه بی پناهان باش.

چشم در را ........

.......... چشم در را ..........

می اید از دور ,مردی ســــواره
برمــرکب عشق, چون ماهپــــــاره

والشمس رویش, واللیـل مویش
گلها همه مســــــت, از رنگ و بویش

عمامه بر سر, مثل پیمبـــــر (ص)
دربازوانــش نیروی حیــــــــــــــــدر(ع)

ازپای تاسر در شور و شین است
برق نگاهش مثل حســــین(ع) است

می اید از دور خوشــــبو تر از یاس
در چشــــم وابرو مانند عبــــــاس (ع)

القصه این مرد امید دلهاســـــــــت
خوشبو تر از یاس فرزند زهراست(س)

« مولای آفتاب و آیینه »

« مولای آفتاب و آیینه »

«مضی الزمانُ و قلبی یقولُ انک آتی»
ثانیه‏ها، قرن‏هاست در پی تو به گرد خویش می‏چرخند. مؤذن هر روز با صدایی به وسعت نام پروردگار، تو را می‏خواند، و من نیز هر صبح و شام تو را می‏خواهم. سال‏هاست به پرندگان که به سوی افق پرواز می‏کنند، رشک می‏برم؛ به بال‏هایشان، پر پروازشان. پرندگان مهاجر، سال‏های سال است، در پی تو می‏گردند؛ از این به آن سو.
سرنوشت من به انتظار تو گره خورده است. آقاجان، به چشمانم وعده دیدار تو را داده‏ام، که هنوز بیدارند و هم‏چون هزار رونده خاکی به خواب نرفته‏اند؛ به دست‏هایم وعده داده‏ام که با خاک پای تو تیمم خواهند کرد که هم‏چنان رو به سوی آسمان دارند؛ و به پاهایم گفته‏ام که قدم بر جا پای تو می‏گذارند که هم‏چنان در پی تو می‏گردند.
ای صاحب الزمان! هزاران جمع آمدند و غریبانه، آغوش در آغوش غروبی دلگیر گریستند و رفتند و تو را ندیدند.
ای بهانه امید! در انتظار تو بودن، یعنی شانه به شانه امید، از پله‏های زمان بالا رفتن، از ثانیه‏های تردید گذر کردن، دقیقه‏های آرزو را پیمودن، ساعت‏های یقین را پشت سر گذاشتن و به سودای انتظار رسیدن. در انتظار تو بودن؛ یعنی با چشمانی خیس، لبخند بر لب داشتن.
در انتظار تو بودن، یعنی کنار نبودنت، آرام گرفتن و حقیقت را از احساس وجودت رصد کردن.
من انتظار را می‏شمارم، تا آن جا که شماره‏ها به نفس بیفتند، تا خیال تو، تا نور؛ می‏شمارم تا آن جا که تو را در بیداری، در خواب، ببینم؛ تا آن جا که داغ انتظارت را بر پیشانی‏ام حس کنم؛ تا بیایی آقا جان.
روز هم‏چنان در روشنایی خورشید، اعماق را می‏کاود و تو را می‏جوید و در پایان همه خستگی‏هایش به دالان تاریکِ شب می‏رسد و تنها آثار حضور تو را برای زمینیان به ارمغان می‏آورد. ماه و ستاره و ... خستگی‏ناپذیر، قرن‏هاست که چنین می‏کنند.
مهدی جان! ای مولای آفتاب و آینه! می‏آیی.
می‏آیی و شماره‏ها جان می‏گیرند، و من این بار لحظه‏های با تو بودن را می‏شمارم. از پله‏های روزهای انتظار پایین می‏آیم به ساعت‏های ناباوی، به دقیقه‏های حیرت و آن‏گاه به ثانیه‏های همراهی و شوق می‏رسم. چشمانم باز هم خیس خیس می‏شود از شوق و لب‏هایم هم‏چنان خندان به شکرانه دیدارت.
مهدی جان! می‏آیی تا زیباترین نقش را بر بال‏های پرندگان مهاجر منتظر خال کوبی کنی. می‏آیی تا خاک قدم‏هایت بر دستانم بنشیند و پاهایم مسیر درست گام برداشتن را بیابد.
اینک، پرده‏ای از امید بر دریچه انتظارم آویخته‏ام، و هر روز و ساعت به بیکرانه آسمان زل می‏زنم. آری، مهدی(عج) ماهی است که تا ابد پشت ابر پنهان نخواهد ماند؛ او خواهد آمد، در آن لحظه موعود.
«مضی الزمانُ و قلبی یقولُ انک آتی»

سلام بر تو

سلام بر تو

سلام بر تو ای بازمانده از تبار پیامبران

سلام بر تو ای جان جهان وای گنج پنهان

درود شیفتگان دلسوخته ات را پذیرا باش.ای تو که بهار روح بخش دلهایی و ای تو که به صفا و روشنی مهر و ماه ای

از دیر باز به ما گفته اند که تو خواهی امد و چونان همای سعادت بال و پر برسرمان خواهی گستراند.

این باور تمامی وجودمان را انباشته و چنین کرده است که هر صبح گاه با نام ویاد تو برمیخیزیم و نگاهمان کنجکاوانه بر افق هستی مینشیند.

باشد که از ان دور دست ها تو جلوه گر شوی و بر افق روزگار درخشیدن گیری(اللهم عجل فرجه و سهل مخرجه)

اشک حسرت هجران تو را چونان شبنم بر گلبرگ های نهال مهرت نشاندیم تا در بهاران امدنت همچنان با طراوت بر جای بماند

امید که مهر مهرت تا واپسین دم حیات بر جبین ما بدرخشد.

والسلام

برگرفته از کتاب چشم انداز

« پناه انسان »

« پناه انسان »

«إِنی أَمانٌ لِأَهْلِ الْأَرض؛ همانا من پناه اهل زمینم».
زمین نگران ایستاده است، غریب و سوخته و گر گرفته. زمین به نام تو خوش است و به انتظاری که از روشنی دور دست وادی ایمن خبر می‏دهد؛
«شب تار است و ره وادی ایمن در پیش *** آتش طور کجا موعد دیدار کجاست»
داد، در دست بیدادگران، شمشیری شده است که گردن ستمدیده را می‏نوازد؛ و حق، مومی که هر لحظه به شکلی درمی‏آید. (هر لحظه به شکلی بت عیار برآمد). زمین آشفته و سرگردان است، و زود است که سرنوشت را محتوم بداند و به این واقعیت سیاه گردن نهد.
زمین تنها به یاد تو دل خوش کرده است و به انگشتری که بر سلیمان دستان رهایی بخش تو بوسه می‏زند. زمین: آوردگاه از پس آوردگاه: خون از پی خون (هویتی که انسان مسخ شده برایش ساخته است) و انسان پژمرده‏ای بی‏پناه، بیچاره‏ای که به دست هم‏نوع خود، هجو شده و دیگر سر برآوردن از این شرم خفه کننده را نمی‏تواند.
آری! غرور انسان زیر پای کسانی که خود به «بل هم اضل» رسیده‏اند له شده است، و تو می‏دانی، تو خوب می‏دانی که در این وادی سرگردانی، جز «خودت» امانی و پناهگاهی نیست که بشود در آن بی‏دغدغه انسان بود و انسان زیست.
تو خود خوب می‏دانی که شریان زندگی در دستان توست و عبور دشوار انسان از این خراب جای تاریک جز با دستان مهربان تو شدنی نیست؛ تو، که خورشید به نامت می‏شکافد و می‏درخشد و می‏درخشاند، و بهار حقیقت، تنها آن‏گاه از پس خزان سر بر می‏آورد که چشمش به چهره تو روشن شود، و زمین تنها گاه آمدن توست که لبخند می‏زند و به بودن خود می‏بالد.
ای حاضر همیشه غایب! با این‏که هیچ نشده است که حضورت را حس نکنیم و در سبکی روح تو شناور نباشیم؛ اما جز تو کسی را نداریم که حقیقت دردمان را بگوییم؛ حقیقت آلودگیّ زمین را و نیازی که کویر به باران دارد؛ و چرک بودن زمین آن‏گاه رو می‏شود که باران بیاید:
«آخرین برگ سفرنامه باران این است
که زمین چرکین است»
یا مهدی؛ ای جان پناه اهل زمین؛ ای کسی که اگر انتظارش نبود، چشمان وحشت زده انسان هر لحظه به سیاهی «هیچ» می‏رسید!
یا مهدی! کودک بی‏پناه زمین را ببین که چه نومیدانه و دلتنگ انگشت خود را می‏مکد و چه عبوس خفته و تنها در آغوش بی‏پناهی جان می‏دهد.
یا مهدی؛ ای امان اهل زمین! به درد تنهایی‏ات قسم اگر نبود صبر زیبایی که در جان باورمند تو رها شده است، و اگر نبود سوسوی امید بخش وجودت که از پشت ابرهای مشوش به زمین می‏تابد، انسان ـ این کودک بی‏پناه زمین ـ در دل زمان از یاد می‏رفت و زمین اهلش را در خودفرو می‏برد.

صبر کن ای دل که صبر، سیرت اهل صفاست *** چاره عشق احتمال، شرط محبت وفاست
مالک ردّ و قبول هر چه کند پادشاست *** گر بزند حاکم است ور بنوازد رواست
گر چه بخواند هنوز، دست جزع بر دعاست *** ورچه براند هنوز، روی امید از قضاست
صحبت یار عزیز حاصل دور بقاست *** یک دم دیدار دوست، هر دو جهانش بهاست

لیل الرغائب

امشب که بین خلق ، لیل الرغائب است

دانی چه چیز آرزوى قلب صاحب است

ای کاش روز جمعه که از راه میرسد

دیگر کسی نگوید ارباب (عج) غائب است

اللهم عجل لولیک الفرج

التماس دعا

شب آرزوها

شب آرزوها

رجب، ماه خداست؛ ماه پربرکتی که اعمال بسیاری برای آن نقل شده است. پیامبراکرم(ص) فرمودند: «هر کس یک روز از ماه رجب را روزه بگیرد، مستوجب خشنودی خدا می شود، غضب الهی از او دور می گردد و دری از درهای جهنم بر روی او بسته می شود». اعمال ماه های رجب و شعبان، جهت آماده ساختن روح برای شرکت در میهمانی ماه مبارک رمضان می باشد. برای درک عظمت ماه رمضان باید از قبل خود را آماده کنیم.

پیامبراکرم(ص) فرمودند: «ماه رجب، ماه استغفار امت من است. پس در این ماه بسیار طلب آمرزش کنید که خدا آمرزنده و مهربان است».

اولین شب جمعة ماه رجب را «لیلة الرغائب» (شب آرزوها) می نامند. در این شب ملائک بر زمین نزول می کنند. برای این شب عملی از رسول خدا(ص) نقل شده که فضیلت بسیاری دارد و بدین قرار است:

روز پنج شنبه اول ماه ـ در صورت امکان و بلامانع بودن ـ روزه گرفته شود. چون شب جمعه شد، بین نماز مغرب و عشا، دوازده رکعت نماز اقامه شود که هر دو رکعت به یک سلام ختم می شود و در هر رکعت یک مرتبه سورة حمد، سه مرتبه سورة قدر، دوازده مرتبه سورة توحید خوانده شود. و چون دوازده رکعت به اتمام رسید، هفتاد بار ذکر «اللّهم صلّ علی محمّد النّبی الاُمّی و علی آله» گفته شود. پس از آن در سجده هفتاد بار ذکر «سبّوحٌ قدّوسٌ ربّ الملائکة والرّوح» گفته شود. پس از سر برداشتن از سجده، هفتاد بار ذکر «ربّ اغفر و ارحم و تجاوز عمّا تعلم إنّک انت العلیّ الأعظم» گفته شود. در اینجا می توان حاجت خود را از خدای متعال درخواست نمود. ان شاء الله به استجابت می رسد.

پیامبراکرم(ص) در فضیلت این نماز می فرماید: کسی که این نماز را بخواند، شب اول قبرش خدای متعال ثواب این نماز را با زیباترین صورت و با روی گشاده و درخشان و با زبان فصیح به سویش می فرستد. پس او به آن فرد می گوید: ای حبیب من، بشارت بر تو باد که از هر شدت و سختی نجات یافتی. میّت می پرسد تو کیستی؟ به خدا سوگند که من صورتی زیباتر از تو ندیده ام و کلامی شیرین تر از کلام تو نشنیده ام و بویی، بهتر از بوی تو نبوییده ام. آن زیباروی پاسخ می دهد: من ثواب آن نمازی هستم که در فلان شب از فلان ماه از فلان سال به جا آوردی. امشب به نزد تو آمده ام تا حقّ تو را ادا کنم و مونس تنهایی تو باشم و وحشت را از تو بردارم و چون در صور دمیده شود و قیامت بر پا شود، من سایه بر سر تو خواهم افکند.1

پی نوشت:

1. محدّث قمی، مفاتیح الجنان، اعمال ماه رجب.

انگار نه انگار...

انگار نه انگار...

ای چشم تو بیمار، گرفتار گرفتار
برخیز چه پیش آمده اینبار علمدار؟

گیریم که دست و علم و مشک بیافتد
برخیر فدای سرت انگار نه انگار

ایستگاه خدا

ایستگاه خدا

قطاری که به مقصد خدا می رفت ، لختی در ایستگاه دنیا توقف کرد و پیامبر رو به جهانیان کرد و گفت:

مقصد ما خداست . کیست که با ما سفر کند؟
کیست که رنج و عشق توامان بخواهد ؟
کیست که باور کند دنیا ایستگاهی است تنها برای گذشتن ؟

قرن ها گذشت اما از بیشمار آدمیان جز اندکی بر آن قطار سوار نشدنداز جهان تا خدا هزار ایستگاه بود.

در هر ایستگاه که قطار می ایستاد ، کسی کم می شد قطار می گذشت و سبک می شد ، زیرا سبکی قانون راه خداست .

قطاری که به مقصد خدا می رفت، به ایستگاه بهشت رسید . پیامبر گفت اینجا بهشت است . مسافران بهشتی پیاده شوند،اما اینجا ایستگاه آخر نیست .

مسافرانی که پیاده شدند ، بهشتی شدند .اما اندکی ،باز هم ماندند ،قطار دوباره راه افتاد و بهشت جا ماند.

آنگاه خدا رو به مسافرانش کرد و گفت :
درود بر شما ،راز من همین بود .آن که مرا میخواهد ، در ایستگاه بهشت پیاده نخواهد شد .

و آن هنگام که قطار به ایستگاه آخر رسیددیگر نه قطاری بود و نه مسافری .

فعلا
یاحق