آنچه احساس ما را از تهى بودن نجات مى دهد انتظار است. آنچه عشق را معنا مى بخشد و اوج و کشش لحظه هاى زندگى است انتظار است. آنچه صبورى را معنا مى دهد انتظار است و آنچه انتظار را شیرین مى سازد امیدوارى به دستى است که مى آید و زخم ها آدمى را مرهمى مى شود. آن که مى آید دستى مسیحایى و معجزه گر دارد و آنچه او از ما مى خواهد انتظارى عاشقانه است. عاشقى که انتظار معشوق نکشد قدر عشق نداند. آن که مى آید ضربان تک تک قلب ما را مى شناسد و کدام عاشقى است که نترسد از این که رازش برملا شود...
جهان عشق، جهان انتظار است و عشق، انتظار را معنا مى کند و نشانه عاشقى لرزیدن دل و دست است و چه کسى وقتى نام او مى آید دستش، دلش نمى لرزد و با عشق از جا برنمى خیزد؟ ما را از کودکى آموختن به نام او از جا برخیزیم. بر خواستنى نشات گرفته از ترس و احترام. اما وقتى عاشقى آموختیم به احترام عشق که همانا نام اوست از جا برخاستیم. «م»، «ه»، «د»، «ى»(عج) اسم رمز ماست. اسم رمز عاشقى. اسمش را در شبى تیره فریاد مى زنیم. تا راه را بر ما بگشایند تا از سایه ها و تاریکى نهراسیم. معجزه گر بزرگ در راه است. معجزه گرى که دستش را در سبد تهى از نان ما مى برد و سبد لبریز از نان مى شود، نانى آمیخته به عشق و عدالت. خدایا این انتظار عاشقانه را از هیچ آدمى دریغ مکن.
ای جنت و ماوایم ، ای گوهر زیبایم ، آواره ی صحرایم یابن الحسن یا مهدی
مولامولا مولا مولا مولا مولا مهدی بیا
ای دل شده دیوانه ، از غیر توبیگانه ، ای گوهر دردانه یابن الحسن یا مهدی
مولامولا مولا مولا مولا مولا مهدی بیا
مهرت به دلم افتاد ، سوزی به دلم افتاد ، شور و شعفی افتاد یابن الحسن یا مهدی
مولامولا مولا مولا مولا مولا مهدی بیا
من مست سبوی تو ، آواره ی کوی تو ، دیوانه روی تو یابن الحسن یا مهدی
مولامولا مولا مولا مولا مولا مهدی بیا
ای شمع فروزانم ، بینایی چشمانم ، ای یاس گلستانم یابن الحسن یا مهدی
مولامولا مولا مولا مولا مولا مهدی بیا
ای منتقم زهرا، مرهم به دل کبری فرزند مه زهرا یابن الحسن یا مهدی
مولامولا مولا مولا مولا مولا مهدی بیا
ای باقی یزدانی، تو سیل خروشانی ، برخصم ما عدوانی یابن الحسن یامهدی
مولامولا مولا مولا مولا مولا مهدی بیا
